ΠΡΩΤΟΛΕΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ

Χρύσισε τ’άσπρο του πουλιού στον ήλιο από κάτου,

γοργό το αλαφροπέταγμα κι εχάθη απ’τη ματιά ,

πνοή , νεραϊδοφύσημα , φευγει στο πέρασμα του ,

σκιρτά η καρδιά , σαν το πουλί , που φεύγει μακριά .

                                   ——-

Ριγά το ασημοφύλλωμα , καθώς περνά το αγέρι

και θρόισμα ανάλαφρο σέρνεται στα κλαδιά ,

μουρμούρισμα , κελάρισμα από μυστήρια μέρη ,

σου ξεσηκώνουνε το νου , μαζί και την καρδιά .

                            ——-

Μέσ’στο γλαυκό του ουρανού , αχνά σας ξεχωρίζω

έρωτες  μίας  Άνοιξης , που τώρα είν’μακριά….

και μες σε τόση ομορφιά , άθελά μου δακρύζω

για μιαν αγάπη , που έφυγε ….και δεν ξαναγυρνά .

                            ———–

40 ολοκληρα χρονια , χωριζουν αυτη τη στιγμη απο τοτε, που καθισμενη στο τελευταιο θρανιο (ψηλη γαρ) της 6ης ταξης (εξαταξιο Γυμνασιο)  διπλα στο ανοιχτο παραθυρο χαζευοντας , αντι να προσεχω στο μαθημα (ουτε που θυμαμαι πια τι ακριβως ηταν) , εγραφα αυτους τους στιχους……..40 ολοκληρα χρονια….ουτε μερα παραπανω…..10 Μαρτιου 1967 , λιγο πριν απο την «Εθνοσωτηριο» .

Η …τιμωρια μου , ηταν βαρια . Τρεις ημερες αποβολη , έγγραφη επιπληξη και διαγραφη των επαινων του β’ εξαμηνου (οπως λεμε : δις εις θανατον + τετρακις ισοβια + δυο μηνες φυλακιση εξαγοραστεα ημερησιως ,προς …….μεταλλικας δραχμας….- αληθεια , τωρα με το EURO πώς το λενε αυτο ; – ) Ηταν δε , η τιμωρια ιδιαιτερα βαρια , οχι απλα γιατι δε προσεχα στο μαθημα (επιμενω , οτι δεν το θυμαμαι ποιο μαθημα ηταν ….Μα την Παναγια , σας λεω…) , αλλα γιατι  , οπως …μεγαλοπρεπως αναφερθηκε στον μαθητικο μου ….»φακελλο» : «….η μαθητρια Αννα ….Ταδε ………αντ’αυτου , επιδιδετο εις ….γραπτήν αισχροέπειαν……

……Ρε παιδια…..οπως λεει και η φιλη μας η Αργυρενια…….ανοιξτε κανενα παραθυρο………αεραααααααα!!!

Μπηκε η Ανοιξη….